Kitap, modernitenin genel tanımını ve tarihsel arka planını ele alarak başlıyor. Yazar, 1927 yılında Nicolay Berdiyalev’in moderniteyi aydınlanma, ateizm, liberalizm gibi unsurlarla özdeşleştirerek insanlık karşıtı ilkeler sunduğunu ve Orta Çağ’ın aksine moderniteyi kendi içinde bir parçalanma çağı olarak nitelendirdiğini hatırlatıyor. Günümüzde modernitenin “tamamlanmamış bir proje” (Habermas) ve “yaratıcı bir kaos” (Eco) olarak yorumlanması, bu dönüşüm sürecinin çok boyutluluğunu ortaya koyuyor.
Caner, modernitenin Avrupa’da ortaya çıkışıyla birlikte Türk toplumuna nasıl nüfuz ettiğini ve özellikle Tanzimat Fermanı’ndan itibaren edebî ve siyasi alandaki yankılarını detaylı bir şekilde analiz ediyor. Osmanlı’da 1839 Tanzimat Fermanı ile başlayan dönüşüm süreci, yalnızca siyasi bir reform olarak kalmamış, aynı zamanda edebî eserlerde de bireyin ve toplumun değişen algılarının ifadesi olmuştur. Şinasi, Namık Kemal, Samipaşazade Sezai gibi öncü isimlerin eserleriyle bireyin özgürlüğünü ve aklın önemini vurgulayan edebî hareketin temelleri atılmıştır.
Yazar, özellikle Tanzimat, Servet-i Fünun ve Cumhuriyet dönemi edebiyatçılarının moderniteyi nasıl kavradıklarını ve eserlerinde nasıl yansıttıklarını incelerken, Ahmet Mithat Efendi, Recaizade Mahmut Ekrem, Halit Ziya Uşaklıgil, Yakup Kadri Karaosmanoğlu ve Yahya Kemal Beyatlı gibi isimlerin edebî üretimlerine odaklanıyor. Caner, bu sanatçıların eserlerinde modernleşmenin getirdiği sosyal ve kültürel değişimleri ele alış biçimlerini ve bu süreçte yaşanan bireysel ve toplumsal çatışmaları mercek altına alıyor.
Ahmet Hamdi Tanpınar’ın moderniteyi bir bölünme ve parçalanma süreci olarak görmesi, yazarın kitap boyunca irdelediği ana kavramlardan biri olarak öne çıkıyor. Caner, Tanpınar’ın “kültürel pesimizm” olarak adlandırılabilecek bu bakış açısını değerlendirirken onun gelecek nesiller için bir bütünleştirici sanat anlayışını savunduğunu vurguluyor. Modernleşme sürecinin, toplumları yalnızca bir değişime zorlayan bir olgu değil aynı zamanda eski ile yeni arasında bir denge kurmayı amaçlayan bir süreç olduğu fikri, kitabın ana tezlerinden biri olarak dikkat çekiyor.
Türk Modernizminin Klasikçileri, yalnızca edebî eserlerin tarihsel bağlamda nasıl şekillendiğini değil aynı zamanda modernleşme sürecinin edebî türler, üslup ve anlatım biçimleri üzerindeki etkilerini de ortaya koyan değerli bir araştırma olarak öne çıkıyor. Caner, edebiyatın, sosyal sınıfların ve ekonomik yapının dönüşümüyle nasıl iç içe geçtiğini, Avrupa’dan Osmanlı’ya gelen eserlerden ziyade bu eserlerin içerdiği fikirlerin Türk aydınlarını nasıl etkilediğini ve yeni bir sanat anlayışının nasıl doğduğunu titizlikle inceliyor.