Sülüs Nesih Teşvik Ödülü

Hat: Abduh Muhammed Hasan El Cemal

Rabbimiz! Bizi doğru yola eriştirdikten sonra kalplerimizi saptırma, bize tarafından bir rahmet bağışla. Hiç kuşku yok, lütfu bol olan yalnız sensin. Rabbimiz! Muhakkak sen insanları geleceğinde asla şüphe olmayan bir günde toplayacaksın. Şüphesiz Allah sözünden dönmez. (Kur'ân-ı Kerîm, Al-i İmrân 8-9)

"Rabbimiz! Günahlarımızı bağışla, kötülüklerimizi sil ve bize iyilerin ölümünü nasip et. Rabbimiz! Peygamberlerin aracılığıyla vadettiklerini ver bize; kıyamet gününde bizi rezil etme. Sen asla sözünden caymazsın." (Kur'ân-ı Kerîm, Al-i İmrân 193-194)

Hz. Peygamber (sas), Numan Bin Beşir'den rivayet edildiğine göre şöyle buyurdu: “Dua ibadetin kendisidir.” (Hadis-i Şerif: Ebû Dâvûd, Vitir 23; Tirmizî, Tefsîru’l-Kur’ân 3, 41, Daavât 1)

Hz. Âişe şöyle dedi: “Resûlullah sallallahu aleyhi ve sellem özlü duaları sever, özlü olmayan duayı yapmazdı.” (Hadis-i Şerif: Ebû Dâvûd, Vitir 23)

Enes radıyallahu anh şöyle dedi: Resûl-i Ekrem sallallahu aleyhi ve sellem çoğu zaman şöyle dua ederdi: “Allahım! Bize dünyada da iyilik ver, âhirette de iyilik ver. Bizi cehennem azâbından koru!” (Hadis-i Şerif: Buhârî, Tefsîr 38, Daavât 55; Müslim, Zikr 23, 26, 27)

Ebû Ümâme radıyallahu anh şöyle dedi: Resûlullah sallallahu aleyhi ve sellem birçok dua okudu, fakat biz ondan hiçbir şey ezberleyemedik. Bunun üzerine: Yâ Resûlullah! Pek çok dua okudunuz, biz onları ezberleyemedik, dedik. O zaman Resûl–i Ekrem şöyle buyurdu: “O duaların hepsini içine alan bir duayı size öğreteyim mi? Şöyle deyiniz: Allahım! Peygamber’in Muhammed sallallahu aleyhi ve sellem’in senden dilediği hayırları ben de dilerim. Peygamber’in Muhammed sallallahu aleyhi ve sellem’in sana sığındığı şerlerden biz de sana sığınırız. Yardım ancak senden beklenir. İnsanı dünya ve âhirette muradına ulaştıracak sensin. Günahtan kaçacak güç, ibadet edecek kuvvet ancak Allah’ın yardımıyla kazanılabilir.” (Hadis-i Şerif: Tirmizî, Daavât 89)